Evet, yine bir güçlü kalma savaşı veriyordum kendi içimde. Güçlü olmalıyım, güçlü kalmalıyım.. diyerek kendime sözler veriyordum. Bu verdiğim kaçıncı söz bilmiyordum.
Dışarıdan baktığınızda yüzümde donuk bir ifade ile gözlerim dalmış bakarken görseniz de beni içimde savaş çıkmıştı yine. Beynim, duygularımla savaşıp onları alt etmeye çalışıyordu tekrardan. Her zaferinde kalbimin daha da derin kuyularına gömülüyordu duygularım. Dışarıya çıkmaları daha da zorlaşıyordu. Beynim zaferden zafere koşarken haberim olmadan duygusuzlaşıyordum git gide. Peki bunu istiyor muydum? Mantığım galip gelip yok mu etmeliydi onları? Hayır yok olsunlar istemiyordum ama sanki eski bir ahşap kutuya kilitler gibi kilitlemek istiyordum duygularımı. Onlarla başa çıkmamın en kolay yoluydu çünkü bu. Böyle güçlü kalıyordum. Güçlü kalmak istememin nedeni de aslında elimde kalan üç beş duyguyu da kaybetmekten korkmamdı. Onları kaybetmemek için kilitliyordum belki. Ve evet başarılı oluyordum. Beynim belli ki çok güzel savaşıyordu onlarla. Bunu fark edince Aferin sana diyordum kendi kendime. Aferin, yine güçlü kalabildin... Aferin.. Eminim bunu yaşayan bir tek ben değilimdir. Anlarsınız beni sizde. Sizde güçlü kalmak için gözleriniz dalmış bir halde uzun uzun baktınız bir yere. O sırada sizde verdiniz çetin savaşlar. Ama ağlamadan, yıkılmadan güçlü kalabildiniz sizde. Biz güçlü kaldık dostlar... Güçlü ama biraz eksik....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Fikir, öneri ve sorularınızı yorum olarak bırakabilirsiniz :)